Wat leer jij van je kinderen? Ik had dit weekend een lesje in nederigheid...

Jeetje wat een trip kan het soms zijn, het leven en alles wat het met zich meebrengt. In mijn geval is dat naast eigenaar van een bedrijf ook moeder zijn van 3 kleine jongens, te weinig slapen en ongesteld moeten worden.... In deze context werd ik de afgelopen dagen weer eens even stevig met beide benen op de grond gezet door mijn zoontje van 3. Dat ging zo: Ik had net een super inspirerende week achter de rug waarin ik plannen had uitgewerkt voor een nieuwe training en mogelijk zelfs een boek. Thema: het boek de 7 spirituele wetten van Deepak Chopra. In dit boek beschrijft Chopra 7 universele principes; wetten die spelen in de natuur en dus ook in ons mensen. Het idee is dat wanneer we ons bewust zijn van die principes en er naar (kunnen) leven ons leven automatisch tot bloei komt. Prachtig en super inspirerend! En oh wat begreep ik goed wat hij bedoelde. Ik heb dit op de universiteit gestudeerd enzovoort enzoverder. Totdat mijn werkdag weer voorbij was, ik ongesteld moest worden en de kindjes een paar dagen thuis waren van de crèche.... Jullie moeten weten, ik heb 3 zoontjes. Een van 3,5 en een tweeling van bijna 2. Het woord NEE hangt bij ons thuis dus nogal in de lucht. In alle toonaarden. Met het boek van Chopra naast mijn bed neem ik mij daarom elke ochtend welgemoed voor “te aanvaarden wat is omdat dit moment is zoals het zou moeten zijn.” Gedesillusioneerd is misschien een goed woord om enigszins te omschrijven hoe ik zaterdagavond weer in mijn bed stapte. Ik was voor geen meter in staat geweest om te kunnen aanvaarden wat is! Sterker nog: ik had die dag geheel nieuwe dimensies van onmacht, frustratie en woede in mijzelf ontdekt. Ik moest ongesteld worden. En omdat ik daar vaak nogal mistroostig van wordt staat dit bij ons inmiddels in de familieagenda. Dan kan mijn man er vast rekening mee houden. Maar onze kindjes kunnen nog niet lezen en zij moesten dus zonder waarschuwing vooraf ondervinden hoe het is als mama NEE zegt. Zie je het voor je? Je begrijpt het: het was een gezellig weekend. Maar alle gekheid op een stokje: daar zit je dan als moeder en trainer van coaches. Trainer in persoonlijk leiderschap. Soms even niet in staat om het ook allemaal te kunnen leven. Dit maakt mij nederig, zo op maandag. Kindjes naar de crèche. Nu ik weer even afstand kan nemen om te zien wat er gebeurt zie ik het. Mijn zoon van 3 brengt mij terug in het Hier en NU. Hij helpt mij vertragen in de tijd. Hij dwingt mij mijn eigen neuroses onder de loep te nemen. Los te laten (oké, daar gaan mijn pas gelapte ramen...) Mijn eigen manier van betekenis geven te onderzoeken (NEE is een roep om grenzen geen respectloosheid). Aanwezig te zijn bij mijn gevoelens. Niet alleen mijn prettige gevoelens maar ook bij mijn schaamte, onmacht, ergernis, woede en verdriet. Hij heeft mij dit weekend geleerd dat 'accepteren wat is' geen bodem heeft en geen plafond. Het gaat oneindig door. Dit principe waar Chopra over schrijft gaat over een oneindige beweging van acceptatie. Dus ook acceptatie over mijn 'duistere kanten'. Aha!