Wat is er gebeurd sinds ik 'het' door kreeg?

Kirsten Schults

Ergens eind september kreeg ik tijdens het kijken van de documentaire van Tony Robbins ineens door wat DE reden is dat ik al zoveel jaren struggle met mijn bedrijf. Het bleek dat ik niet de enige ben met hetzelfde inzicht. Sindsdien is er veel gebeurd. Hieronder een verslag. God help me. Ik heb vaak 'gebeden'. Gevraagd aan God:'help me. Ik zie het zelf niet. Wat is er nodig?? Laat het me zien.' En die avond werd het me dus ineens glashelder. Ik was alleen thuis en had een paar trekjes van een jointje genomen en ineens stelde ik me voor dat Tony Robbins mij uit het publiek haalde en met mij een sessie deed. Ik zag dat ik mijn eigen missie niet leef. Dat ik anderen wel leer hoe ze het moeten doen, maar dat ik het zelf nog steeds niet doe. Ik doe alsof en ik vermijd het om mezelf te laten zien. Hiervoor gebruik ik geavanceerde trucjes waarvan ik denk dat ze me succes zullen brengen zoals verkooptechnieken tijdens webinars en allerlei schrijftechnieken. Ik volg alle tips op van alle goeroes en toch lukt het niet. En ik ben niet de enige. Om mij heen hoorde ik precies rond deze tijd dezelfde verhalen. Alles 'goed' doen en toch niets verkopen. Wat is hier aan de hand? Ik denk dat ik het weet. Deze tijd is een tijd van waarheid. Van het blootleggen van misstanden, fraude en onechtheid. De uitnodiging is helder: wees echt. Alleen dan kun jij jouw unieke bijdrage leveren en dat is wat de wereld nodig heeft. Ik weet het en toch doe ik het niet. Waarom doe ik het niet? Omdat ik nog altijd vast zit in de dans van mijn eigen leven. Ik laat me dan weer leiden door mijn grootste angst en dan weer door mijn diepste verlangen, en ik dans steeds in hetzelfde cirkeltje rond. Tony Robbins gebruikt twee sleutels en ik zag ineens ook glashelder: dat zijn precies de sleutels die ik in mijn werk ook gebruik. Het is mijn expertise, mijn talent en de trainingen en programma's die ik heb gemaakt, gebruiken precies die twee sleutels. Conclusie? Ik heb de kennis in huis, ik weet de oplossing! Alleen ik pas het nog niet toe in mijn eigen leven... De 2 sleutels om door te breken. Er zijn twee dingen die mij vasthouden in mijn eigen dans:

het verhaal van mijn leven, dat ik steeds maar weer aan mezelf vertel. En dat is enerzijds inderdaad die innerlijke dialoog waarmee ik verklaar waarom ik ben zoals ik ben. Maar het gaat dieper. Het verhaal is op een dieper, neurologisch niveau de referentie-ervaringen die automatisch aan gaan op het moment dat ik mijn diepste verlangen aan het realiseren ben. Het zijn de associaties die automatisch op-poppen die maken dat ik in de kramp schiet.
De manier waarop ik betekenis geef aan de ervaringen die ik mee heb gemaakt.

Wat is het verhaal dat mij vasthoudt in mijn dans? Ook dat zag ik ineens haarscherp. Ik ging terug naar een moment waarop ik een jaar of 6 was. Ik zat in de eerste klas en ik deed mee aan een toneelstukje. We waren in de gymzaal en alle ouders zaten op bankjes in de zaal. Het ging over een tovenaar en ik zou uit de grote toverdoos tevoorschijn springen. Ik zat verstopt onder een tafeltje met een kleedje (de toverdoos) en we hadden afgesproken dat ik eronder vandaan moest springen als de tovenaar zijn voeten onder het kleedje deed. Gespannen wachtte ik af maar wat gebeurde er? De tovenaar zat de hele tijd met zijn voet onder het kleedje! Ik wist dat het mijn beurt nog niet was maar werd innerlijk verscheurd doordat die voet steeds maar onder het kleedje verscheen. Wikkend en wegend tussen wat ik zelf wist wat juist was en wat er buiten mij te zien was (de voet onder het kleedje) koos ik niet voor mijn eigen wijsheid maar voor de autoriteit van 'de tovenaar' (hij weet het beter?) en ik kwam tevoorschijn. Totaal op het verkeerde moment! De hele zaal lag in een deuk. De betekenis die ik daar toen gaf? Ik ben niet goed genoeg. Ik ben onveilig als er publiek is. Ze lachen me uit. Dit moment werd een sleutelmoment in de dans die ik later zou blijven dansen. En werd spil in een web van andere ervaringen in mijn leven. Allemaal ervaringen die onbewust 'aan' gaan op het moment dat ik naar buiten wil treden en mijn talent wil delen. Later in mijn leven volgenden er nog meer soortgelijke momenten waarin ik zou worden uitgelachen, uitgescholden, voor gek werd gezet. De toon werd gezet: de buitenwereld is onveilig en ik kan me niet laten zien. Mijn dans doorbreken, integreren en overstijgen Ik zag ook wat de stappen zijn voor mij om uit deze cirkel te breken. Allereerst mijn angst aangaan en gewoon gaan doen wat ik zo eng vind, namelijk: naar buiten treden. Zichtbaar en hoorbaar worden en op een podium gaan staan met mijn kwetsbaarheid. Open gaan zijn over mijn proces, geen maskers meer. Gewoon openhartig vertellen wat er speelt. En hier een leerzaam proces van maken voor anderen die ook ook vast zitten in een cirkel van angst en verlangen. Video's maken en zichtbaar worden Zo ben ik begonnen met het opnemen van video's over mijn proces. Een deel is openhartig delen, een deel is anderen leren hoe het werkt en ze de tips en tools geven om samen met mij de dans te ontspringen. Dit is de eerste stap om uit die oude referentie-ervaringen te stappen en te leren opnieuw betekenis te geven. Wat me nog het meest opviel was dat, toen ik eenmaal had besloten dat ik het gewoon zou gaan doen, het maken van de video's helmaal niet meer zo eng was. Het leek wel of er een knop om was gegaan. Ineens kon ik het gewoon zeggen, wat ik wilde zeggen, zonder dat ik het dertig keer over hoefde te doen. Ik heb de filmpjes niet eens eerst bekeken voordat ik ze deelde! Voorheen echt ondenkbaar! Wat is er gebeurd sindsdien?

Gespannen wakker worden. Ik vind het dus echt nog steeds echt eng. Ik las laatst een blog van een engelse collega die door hetzelfde heen gaat en ze schreef: "I feel exposed." En dat voel ik ook. Ik voel me blootgesteld en kwetsbaar.
Heel veel positieve reacties. Herkenning. Veel mensen zitten in hetzelfde proces van maskers loslaten. Tot de kern komen.
Naar binnen toe bewegen. Ik voel dat wat hier aan ten grondslag ligt een uitnodiging is om vanuit contact met mijn innerlijk weten te handelen. Cliché-ige woorden maar ze zeggen het wel precies. Van binnen naar buiten, in plaats van van buiten naar binnen.
Eerlijk is goed maar te veel bravoure leidt af. Ik zie ook dat ik kan doorschieten in te moedig en te stoer willen zijn. Dit is niet goed. Het leidt me af van wat er echt nodig is: eerlijk worden naar mezelf en uiting geven/ ruimte geven aan de 'echte ik'. Daarvoor hoef ik niet mijn meest ontluisterende inzichten met 1400 mensen te delen op video. Wat nodig is dicht bij mezelf blijven en luisteren naar mijn innerlijke stem en laten zien wie ik echt ben. Vertellen dat ik een paar trekjes van een joint heb genomen hoort daar voor mij bij. Dat had ik voorheen verzwegen uit angst voor wat anderen van me zouden denken.
Aanbiedingen uit onverwachtse hoek komen op me af. Ik word ineens gevraagd om trainingen te geven. De aanvragen komen uit onverwachtse hoek en ik hoef er weinig voor te doen om een 'ja' te krijgen op mijn voorstellen. Komt er nu ineens flow??
Gezonde routine. Ik ben begonnen met door de weeks om half 6 op staan en dan eerst een half uur te mediteren en te lezen voor de dag begint. En ik heb eindelijk een handige structuur voor mijn agenda die mij veel rust geeft.
Gisteren kreeg ik nog een belangrijk inzicht. Weer hard en ontluisterend. Ik wilde het eerst niet, zoveel schaamde ik me ervoor. Dit is wat ik zag: ik lees wel veel en ik weet veel maar ik breng er veel te weinig van in de praktijk. Dat is wat nodig is: in de praktijk brengen wat ik weet. Niet even maar structureel.

Vanmiddag komen de heren van de Utrechtse Fuckup Night. We gaan praten over mijn verhaal en of dat een goed verhaal is voor op de eerst volgende Fuckup Night. Ik ga eens rustig kijken of ik het eigenlijk wel echt wil: dit verhaal op een podium vertellen. Is dit wat echt nodig is of is dit teveel en leidt het af? Wordt vervolgd....