Laat je licht schijnen? Doe ff normaal!
15 maart 2015 Vorig jaar, rond deze tijd, liep ik vast met mijn bedrijf. Dat ik, als trainer van c oaches, al langere tijd de kriebels voelde bij h et woord 'co ach' en n og n ooit verder dan bladzijde 1 was gekomen van het 'tijdschrift voor coaching', had ik al langer gemerkt maar tot dan toe succesvol verdrongen. Totdat ik op weg, naar een gesprek met de directeur voor de school van coaching, van mijn fiets werd gereden. Oh ja... en dat ik dat gesprek volledig verknalde, doordat ik me niet had voorbereid. Al terug fietsend, van Utrecht door de weilanden naar Tienhoven, begon het me te dagen: dit gebeurt niet voor niets. Het werd het begin van een jaar van introspectie, soul-searching, een paar stevige potjes Draken Temmen en uiteindelijk een heel nieuw begin. Rond mijn twintigste schaamde ik me helemaal niet voor mijn zweverigheid. In tegendeel: ik liet geen kans onbenut om anderen van mijn – verheven - visie te overtuigen (en was daarin serieus onuitstaanbaar). Later kreeg ik wel eens van vriendinnen te horen dat ze bang waren dat ik 'gek' was geworden. Dat ze me kwijt zouden raken aan een sekte of zoiets. Dat was niet eens zo ver gezocht, want ik heb een periode serieus overwogen om mijn universitaire studie aan de wilgen te hangen en me, in plaats daarvan, aan te sluiten bij de Wicca in Engeland (je weet wel, die vrouwtjes op bezemstelen). Hoe anders was dit 15 jaar later. In plaats van openlijk uit te komen voor mijn diepe passie, voor alles wat met bewustzijn en de alchemie van de geest te maken heeft, (ver)stopte ik al mijn kennis in mijn trainingen voor coaches. Coaching, dat was algemeen geaccepteerd. Niets geks aan. Sterker nog: wie kon zeggen dat hij een coach had, steeg in de achting van de ander. Trainingen voor coaches, dat was mijn passie, zo hield ik mezelf voor. En ja, voor een deel klopte dit ook. Voor een deel ook niet. Het was namelijk een slap aftreksel van wat ik eigenlijk wilde doen. Maar dat wist ik toen nog niet. Tot die bewuste dag, dat ik van mijn fiets werd gereden en voor aap stond voor de directeur van de school voor coaching... Al trappend door de polder ging ineens het licht aan. Ik wil helemaal niet werken bij de school voor coaching (openbaring 1). De doelgroep coaches heb ik gekozen uit angst (openbaring 2). Hoe zit dat dan? Als trainer voor coaches wil je toch dolgraag bij zo'n gerenommeerde opleiding werken? Ja dat zou een eer zijn. MAAR: ik wil mijn eigen weg gaan. Mijn eigen ontdekkingen doen en die delen met anderen, op mijn manier. En als ik me niet zou beperken, dan zou ik anderen willen trainen in het voluit benutten van de kracht van hun bewustzijn, zodat ze bewuste scheppers zouden kunnen worden van hun eigen realiteit. Omdat ik bang was, wat anderen daarvan zouden vinden (dat had 15 jaar geleden blijkbaar toch indruk gemaakt) en omdat ik bang was dat het me niet zou lukken (mijn vader zie altijd: "Een eigen bedrijf, dat is toch niets voor jou?"), heb ik gekozen dit alles te verpakken, als 'trainingen voor coaches'. Eureka! Maar wat nu? Ik had jaren geïnvesteerd in deze richting. Mijn hele nieuwsbrief lijst stond vol met mensen die DIT van mij verwachten. Hoe kan ik dit zomaar veranderen? Kan ik dit zomaar veranderen? Ben ik niet hartstikke gek als ik, wat ik heb opgebouwd, achter me laat? Ik besloot dat het tijd werd om naar binnen te keren. Ging zitten, stapte in de oneindige ruimte en vroeg om hulp: Ziel wat moet ik? Wat kom ik hier doen? Wat is mijn bestemming? Het antwoord kwam luid en zo duidelijk dat ik er een beetje giechelig van werd: LAAT JE EIGEN LICHT SCHIJNEN EN HELP ANDEREN HETZELFDE TE DOEN. Mijn eerste reactie? Ik dacht: doe ff normaal. Ik zou me dood schamen. Maar toen werd het stil in mij en viel het kwartje. DIT KLOPT PRECIES. Bij wie ik ben, wat ik kan, wat ik doe, kortom, bij mijn levenspad. Er was alleen 1 probleempje: ik durfde het niet! Vanaf dat moment, ben ik aan het werk gegaan, om mijn draken te temmen. Ik heb, met alles wat ik in de afgelopen twintig jaar heb geleerd, een cursus gemaakt voor mezelf. Eentje die mij zou helpen mijn innerlijke blokkades op te ruimen zodat ik mijn licht zou laten schijnen en anderen zou helpen hetzelfde te doen. Wat een heidens karwei was dat! En wat geweldig mooi! De cursus heb ik eind 2014 getest met een groep en wat bleek? De testgroep was super enthousiast! Het licht ging ook voor anderen aan :-) Vanaf 26 maart 2015 is de e-course, EEN NIEUWE GEEST IN 28 DAGEN, beschikbaar. Start is 2 april. Mijn nieuwe site is sinds eergisteren online en oh jee wat vind ik het spannend! Het is heerlijk om eindelijk voluit te doen waarvoor ik gekomen ben maar ik kan niet ontkennen dat het ook eng is. Kwetsbaar, bloot haast. Maar hé: dit ben ik en dit is wat ik wil en kan. Mooier kan toch niet? Herken jij jezelf in mijn reis en heb je ook dit verlangen, om te verschijnen? Ik ben reuze benieuwd naar jullie verhalen. Waar sta jij? Durf jij er vol voor te gaan? Zo ja: wat maakt dat je dat kunt? Of misschien twijfel en haper je. In dat geval: wat houd je tegen? Om iedereen, die de lokroep van zijn ziel hoort, maar er niet vol voor durft te gaan heb ik een korte, gratis video-cursus gemaakt. In 3 video's, leer ik je de essentie van wat mij zover heeft gekregen en aansluitend vertel ik over de e-course. De gratis video-cursus start 17 maart. Doe je mee? xx Kirsten