Kritische vragen omtrent kwaliteit van coaches

Zoals ik in één van mijn gedichten schreef: "Een mens kan maar één waarlijk boek schrijven: 'Dagboek van een leerling'. " Mijn dagboek is nog lang niet af. :-) vriendelijke groeten, Jan Somers Partner in development Somers Management Services bvba Borsbeek België

Een interessant gegeven waar ik graag op in ga. Ik noem mijzelf een consultant, trainer, c o a c h Business Spiritualiteit. Ik kan zeggen dat ik ook zo'n 'Jan Alleman' ben die zich coach noemt. Ik vind van mezelf dat ik kwaliteit lever. Ik wil hier een aanzet geven naar wat ik denk dat een geïntegreerd duurzame aanpak zou kunnen zijn van het inzichtelijk en bruikbaar maken van kwaliteit van coaches. Ik deel de gedachte dat een kwaliteitskeurmerk iets zegt over ideeën die de mensen achter het keurmerk hebben over waar hun keurmerk voor staat. Over het algemeen is dat een beperkte club mensen die geenszins aselect tot stand is gekomen. Voor mij schuilt daarin een groot manco wat betreft keurmerken. In mijn beleving is de praktijk van keurmerken meer gericht op het beschermen van markt dan werkelijk verbeteren van kwaliteit. Wat zonder meer belangrijk is, is aan cliënten duidelijk maken wat coaches vinden dat cliënten van hun mogen verwachten. Hierbij zeggen coaches over zichzelf en andere coaches wat zij vinden dat cliënten mogen verwachten. Overigens is bijzonder belangrijk om cliënten een platform te geven wat zij eigenlijk van coaches verwachten. Uit deze voorgaande twee alinea's komt een grootste gemene deler. Ik laat even open wie die gaat samenstellen. Ik vind dat het een 'gemeenschapstaak' is. Dat is dan de gemeenschap van coaches. Zij dragen dat samen. Mogelijk dat wij als Nederlandse gemeenschap dan zeggen dat iedereen die zich coach wil noemen zich dan automatisch bij die coaches gemeenschap aansluit. Maar dat zijn praktische details. Daar kan op een later tijdstip iets mee gedaan worden. Die grootste gemene deler verwijst elke coach dan naar als iets dat verwacht mag worden van de coach als je cliënt wordt. Het keuren van de coach kan eigenlijk maar door één partij gebeuren als je ook werkelijk iets over de kwaliteit van het coachingstraject wilt ervaren. Die partij is de cliënten van die coach. Want of iemand werkelijk baat heeft gehad bij de coaching kan alleen de cliënt bepalen. Daarbij stel ik mij voor dat daarbij maar heel beperkt aan de orde zal zijn of alle keurmerk eisen zijn voldaan. Elke coach zou dus elke cliënt een beoordeling moeten laten maken op basis van de gevonden grootste gemene deler. Daarvoor zijn vragenlijsten te bedenken die de reacties van cliënten eenvormig, helder en beschrijvend kunnen worden gehouden. Je zou zelfs een soort spinnenweb vorm kunnen bedenken om de door de cliënten ervaren kwaliteit inzichtelijk te maken. Ook dit is weer praktische invulling waar later iets mee gedaan kan worden. Essentie is: kwaliteit is dynamisch en mag geen marktbeschermingsmaatregel zijn. De cliënten, en onze hele Nederlandse gemeenschap als geheel, is gebaat bij openheid, flexibiliteit en de macht van het getal. Alleen als het tonen en bewaken van de kwaliteit van individuele coaches het recht van bestaan van zichzelf, hun cliënten en de grotere gemeenschap waar beide partijen deel van uitmaken naar een hoger plan tilt, is het in mijn ogen zinvol om te doen. Hoe dat vorm zal nemen, is iets dat we met elkaar hebben vorm te geven, te beginnen bij mijzelf en mijn collega coaches. Aan coaches dus eigenlijk eerst de vraag: wil je een deel zijn van de oplossing van het creëren van een geïntegreerd duurzame maatschappij of blijf je deel van het probleem?

Het vraagt moed van onze klanten en van onszelf als coaches om te (blijven) reflecteren om tot bewustwording te komen van onze gedachten, gevoel en ons handelen. In staat van ontwikkeling zijn, is voor mij een permanente staat die me inspireert en veel vreugde brengt. Ontdek en groei naar de essentie en de potentie van je prachtige zelf. Have the courage of your desire! Amanda Minkema Courage Coaching & Communication Soest NL

Een prikkelend stuk, Kirsten. Ik sluit volledig aan bij jouw visie dat eerlijke en zelfkritische reflectie onontbeerlijk is voor de coach. In dat licht wil ik graag mijn -spiegelende- gedachten en mening aanreiken over de valkuilen die je benoemt: •invullen Dat invullen een valkuil is voor de coach, is een op zichzelf een (beperkende) invulling van het begrip coaching. Dat zie ik als een bedreiging voor de diversiteit en (persoonlijke en algemene) invulling van het begrip coaching, die er (aan het ontstaan) is. Ik denk tevens dat niet invullen veel te hoog gegrepen (onmogelijk?) is voor vrijwel ieder mens en daarmee voor vrijwel iedere coach. Wie zou zich dan nog coach mogen noemen? Ik denk dat we allemaal voortdurend door deze mand vallen. Maar slechts weinig (zelf benoemde) 'echte' coaches hebben dat in de gaten of willen het toegeven als ze erop gewezen worden. •adviseren Dat een coach zou moeten waken voor de valkuil van adviseren, is op zichzelf een advies. Toch?! •willen redden/helpen Coaching is in essentie een ander helpen. Als je als coach niet wilt helpen, welke drijfveer blijft er dan nog over, naast de broodnodige boterham? Ik kan me geen mooiere drijfveer voorstellen, dan anderen willen helpen. •overzicht verliezen Overzicht behouden komt er m.i. op neer dat je een keuze maakt welk deel van het geheel je als rode draad (tijdelijk) aanhoudt om samen te onderzoeken wat die rode draad oplevert. Dat impliceert dat je een deel van het geheel negeert en dus het gehele overzicht (tijdelijk) verliest. Het is dus m.i. een onlosmakelijk onderdeel van het coachingproces: inzoemen (overzicht verliezen) en weer uitzoemen (overzicht hervinden) om weer ergens anders op in te zoemen, enz. •meegaan in de inhoud en emoties Als je niet meegaat in de inhoud/emoties, hoe kan je dan nog aansluiten? Maar misschien begrijp ik de betekenis van deze valkuil niet of verkeerd? •ongeduldig zijn Geduld is mooi en belangrijk, evenals doelgerichtheid en efficientie. Een coach die doorschiet in geduld verliest mogelijk efficientie? Maar wie te haastig te werk gaat, verliest mogelijk aansluiting bij de coachee? Het gaat m.i. om de balans zoeken / vinden en daarbij is regelmatige reflectie en bijsturing nodig. En verder over het begrip 'coachen': Voor de psychologie het woord 'coaching'had geadopteerd, was het internationaal vooral bekend in de sport-context. Die coach hielp de sporter(s). Hij/zij gaf voortdurend advies en legde het vaak zelfs op. Vulde in hoe het zat of moest. En benutte soms zijn eigen onheduld en dat van de sporter(s) om sneller tot resultaten te komen. Het Engelse woord 'coach' betekent ook autobus . Een vehikel dus dat mensen van A naar B brengt. Deze beide oorspronkelijke betekenissen laten ruimte voor een veel grotere diversiteit en invulling van het begrip 'coachen'. Maar onze Nederlandse school van coaching (o.l.v. vooral Marijke Lingsma) heeft die oorspronkelijke betekenis enorm ingeperkt. In haar visie laat Marijke haar eigen OMA nou niet bepaald thuis. De beperkende Nederlandse kaders worden over onze grenzen niet (of in veel mindere mate) opgelegd. Voor zover mij bekend is, althans. Ik pleit hiermee dus voor een verbreding van de definitie van het begrip coaching. Of anders een meer gespecificeerde categorisering van verschillende vormen (bv 'oplossingsgericht') met ruimte voor allerlei mengvormen en cross-overs. Laat Jan en Alleman zich lekker coach noemen, zodat we als mens en als mensheid ontdekken wat er allemaal mogelijk is om elkaar van A naar B te brengen. Zoals Ome Willem mij als kind heeft geleerd: deze vuist op deze vuist.... Food for thought voor een prikkelende (zelf)reflectie? Of een bijdehandte, pedante bijdrage van iemand die niet kan coachen, maar er wel een boterham mee wil (blijven) verdienen? All in the eye of the beholder, just like anything else we see and think. Het staat de lezer vrij dit zelf in te vullen. Hij/zij is tenslotte ook maar een coach :-) Met liefdevolle groet, Paul Fransen

Ik denk dat Paul goede coachings- kwaliteiten bezit en heeft ontwikkeld. Ook denk ik dat Kirsten de valkuilen van de coach goed heeft benoemd. Elke coach zal ze moeten herkennen en ik denk dat elke coach door deze processen heen gaat of nog moet gaan om het uiteindelijk allemaal een beetje te snappen hoe het werkt. Levenskunsten noem ik ze. Ik hoop dat wanneer ik 80 ben, ik het allemaal snap...;-)

Hoi Kirsten, Je eindigt je artikel met termen als open en eerlijk. Maar heb je al melding van dit stuk gemaakt bij de discussie zelf op linkedin? Groeten Jiska