De psychologie van coaching

Hi Kirsten, Wat goed om te lezen dat je de richting van meesterschap voor coaches hebt gekozen -- ik denk dat we dat absoluut nodig hebben in ons vak. Je artikel inspireert en verheldert. Waarschijnlijk hebben therapeuten ook heel veel aan de mindset vanuit de nieuwe psychologie (in combinatie met de theoretische grondslag van waaruit ze nu al werken), omdat ze daardoor beter onderscheidt kunnen maken wat een client wel en niet aan kan. Het geeft een totaal nieuwe kijk op wat we van mensen kunnen verwachten en wat mogelijk is. In organisaties zie je dat verschil ook goed, waarbij management vanuit de traditionele psychologie niet het beste uit medewerkers haalt simpelweg omdat het niet motiveert -- het gaat te weinig uit van intrinsieke motivatie. Daarbij had ik persoonlijk nog wat meer willen lezen over "ego-kracht", omdat daar het verschil tussen therapie en coaching ligt. Misschien iets voor je volgende artikel/blog? Ik hoop dat veel coaches en aspirant coaches jou gaan vinden, je hebt ontzettend veel te bieden op dit gebied en ik kijk ernaar uit je pad naar succes te volgen! Lieve groet, Femke

Hoi Kirsten, Wat fijn om het zo weer even helder te zien. Bedankt voor je uiteenzetting. Ik ben zelf zoals je weet ook coach en therapeut en inderdaad is er verschil tussen mensen die voor coaching komen en voor therapie. Het is volgens mij ook een vaak een kwestie van ontwikkeling. Sommige mensen beginnen met therapie en als het goed met ze gaat willen ze meer. Dan kom je op het gebied van zelf actualisatie. Ik kijk uit naar je volgende stuk. Succes en groeten, Rob Behr

Hoi Kirsten, Altijd leerzaam en leuk om een stuk van jou te lezen of een training/supervisie bij je te volgen. Je hebt duidelijk veel kennis in huis en een prettige manier van les geven waardoor het makkelijk is dingen van je aan te nemen en te leren. Ik blijf je volgen... Tot een volgende keer, Ellen

De begrenzing tussen coach en therapeut middels tijd klopt niet. Er zijn bijvoorbeeld 2 manieren om naar tijd te kijken: fysiek en psychologisch. Fysiek zou dus zeggen dat coaches alleen met nu en toekomst bezig zijn (eigenlijk alleen met nu), en therapeut met verleden? Hoe zit het dan met de pijn en verdriet die ik als client nu ervaar en waar de therapeut dan aan moet sleutelen? Psychologisch zou dus zeggen dat coaches niet met ingesleten patronen moet gaan werken omdat ze in het verleden liggen of gemaakt zijn? Hoe moet dat, want alles wat we nu hebben is ontwikkeld uit alles wat we in het verleden hebben, in positieve maar ook in negatieve zin. Psychologisch zou ieder mens de tijd moeten doden, wat dus alleen weggelegd is voor de echte verlichte mensen, maar het werken eraan middels coaching is de meest realistische wat een niet-verlichte mens kan doen. Tijd is een zeer moeilijk begrip dat heel veel verwarring brengt bij mensen. Tijd is ook een geliefd onderwerp bij wetenschappers, physici, religieuze mensen, filosofen, spirituele mensen, kunstenaars. Ze hebben het allemaal over andere tijden. Maar bij gebrek van verschillende tijd-termen gebruiken ze allemaal de dagelijkse taal, en dan gaat het mis, er ontstaat verwarring en miscommunicatie. Heidegger is bijvoorbeeld een filosoof die zijn tijd probeert te schrijven middels uitgebreide beschrijvingen, en hij gaf ze ook bepaalde "vreemde" namen, maar wel gearticuleerd in de dagelijkse omgangstaal. Er ontstond dan een dik boek.

Hoi Ronny, bedankt voor je reactie. Je beschrijft een terecht punt: het onderscheid tussen verleden en heden is kunstmatig. Wat is beoogde duidelijk te maken is het subtiele verschil in benaderingswijze van de coach en therapeut, als het gaat om tijd. Ik bedoel het volgende: In zijn algemeenheid kan je zeggen dat therapeuten zich richten op het moment wanneer de pijn is ontstaan. Ze gaan dus met je kijken naar vroeger om te ervaren wat er is gebeurt dat voor de pijn en het verdriet in het hier en nu zorgt. In tegenstelling kijkt de coach naar hoe je in het hier en nu denkt over, betekenis geeft aan en gelooft over wat er in het verleden is gebeurt. Met andere woorden: niet wat je is overkomen is de oorzaak van het probleem, maar welke betekenis je er aan geeft. Dat is een wezenlijk andere kijk op problematiek. Een kijk die de verantwoordelijkheid van de cliënt volledig aanspreekt. Tevens een benadering die niet goed werkt als iemand nog onvoldoende 'in zijn kracht staat' (om maar een cliché te gebruiken). In dat geval is therapie dan ook geschikter. Een extreem voorbeeld van de kracht van betekenis geven is de man zonder armen en benen, Nick Vujicic. Maar ook de Zwitserse psychiater Victor Frankl. Hij overleefde het verblijf in een concentratiekamp tijdens de Tweede Wereldoorlog en schreef daarna het boek Man's Search for Meaning, waarin hij de kritische rol van betekenis geven beschrijft. Hartelijke groet, Kirsten